پیشنهادی که «توپ» نیست!

 براساس متن فراخوان، اسپانسر توپ تنها از برخی امتیازات محدود بهره‌مند می‌شود، مانند درج لوگو در وب‌سایت سازمان لیگ، گذاشتن چند استند تبلیغاتی در ساختمان لیگ، نمایش توپ در کنفرانس‌های خبری و دریافت پنج بلیت بازی‌های لیگ. در حالی‌که در لیگ‌های معتبر اروپایی و آمریکایی، اسپانسر توپ حق استفاده گسترده در تلویزیون، شبکه‌های اجتماعی، محیط ورزشگاه، فروشگاه رسمی لیگ و حتی تولید توپ‌های رسمی لیگ را دارد. قراردادها معمولا چندساله است و مدل‌های مشارکت درآمدی و گزارش بازگشت سرمایه برای برندها شفاف و قابل محاسبه است.

از سوی دیگر، شرط تاییدیه فیفا و سپرده ۱۰ درصدی از ارزش کل قرارداد، برای برندهای کوچک داخلی که در این فراخوان آمده، سنگین است و برای برندهای خارجی که به دنبال قرارداد بلندمدت هستند، جذابیت ندارد. ضمن این که فقدان داده‌های رسانه‌ای، محدودیت رسانه‌ای و کوتاه‌مدت بودن قرارداد، باعث می‌شود بسیاری از برندها حاضر به سرمایه‌گذاری جدی نباشند. با این حال این فراخوان یک گام مثبت در مسیر شفافیت و فرصت‌سازی برای برندهای داخلی است. بر این اساس برای حرفه‌ای‌تر شدن و جذب اسپانسرهای قدرتمند، سازمان لیگ می‌تواند این اقدامات را مدنظر قرار دهد: «افزایش ارزش بسته تبلیغاتی با حضور در محیط ورزشگاه و تلویزیون، ارائه گزارش مخاطبان و شاخص‌های رسانه‌ای، افزایش مدت قرارداد به حداقل سه فصل، کاهش سپرده‌های سنگین، و امکان مشارکت درآمدی یا تولید مشترک توپ‌ها.»

در نهایت باید گفت اگر سازمان لیگ قصد دارد لیگ برتر ایران به استانداردهای جهانی نزدیک شود و درآمد تبلیغاتی واقعی ایجاد کند، باید بسته‌های اسپانسری را به شکل استراتژیک، چند کاناله و بلندمدت طراحی کند تا هم برای برندهای داخلی و هم خارجی جذاب باشد و اقتصاد فوتبال ایران را تقویت کند.

* کارشناس اقتصاد ورزش